#OP DE JUISTE PLEK
Thomas Bakker, fotograaf in eigen bedrijf
Er zijn momenten geweest waarop het succes voor hen ver weg leek. Nu zijn deze jongeren toch met passie aan de slag. In een bedrijf, voor een organisatie of op school. En ze kijken met vertrouwen naar de toekomst. Dankzij hun eigen inzet én dankzij een extra steuntje in de rug van mensen in hun omgeving.
“Thomas kreeg eerst persoonlijke ondersteuning, in het gezin en later – toen hij zelfstandig woonde – in zijn eigen woonomgeving. Ik begeleid hem nu in zijn werk, dus we bespreken vooral werkzaken. De balans tussen werk en privé is een belangrijk onderwerp. Hij is een uitzoeker en duikt er diep in. Ik moet hem soms ook even uitzetten. Thomas is echt een creatieve en hardwerkende jongen, die passievol en gemotiveerd aan het werk is. Maar hij moet wel in balans blijven en soms tijd nemen om weer op te laden.”
Thomas Bakker: ‘Boterham verdienen met mijn passie’
Thomas Bakker was 9 jaar oud toen bij hem de diagnose autisme werd gesteld. “We wisten eerst ook niet wat er aan de hand was. Hij is ons oudste kind en je krijgt er niet direct een gebruiksaanwijzing bij geleverd”, vertelt zijn vader Herbert Bakker. “Maar het ging mis op school. Op een dag werd hij naar huis gestuurd en hij mocht ook niet meer terugkomen.”
Professionele hulp werd ingeschakeld en het begrip ‘autisme’ deed zijn intrede in huize Bakker. Planning bleek noodzakelijk: een weekschema met pictogrammen bracht duidelijkheid en meer rust voor Thomas. Vooral zijn moeder speelde daar een belangrijke rol in, zegt vader Herbert. Zij zorgde voor rust en regelmaat, terwijl hij Thomas vooral stimuleerde in de dingen waar hij wel goed in was, zoals fotograferen en filmpjes maken.
Tegelijkertijd was er steeds een goede begeleiding door meerdere hulpverleners, bijvoorbeeld Alex Henkelman, de oprichter van Autismepunt. “Hij was eerder al de begeleider van Thomas. Later is hij Autismepunt gestart, dus in feite was Thomas zijn eerste klant.
Camera als passie
“Ik ondervond vooral problemen in de communicatie met anderen”, zo kijkt Thomas er zelf op terug. “Mede dankzij die begeleiding ben ik er door de jaren heen wel beter in geworden, maar het is nog steeds een uitdaging. Wat voor mij heel belangrijk is geweest, is toch die camera te vinden. Het is een passie waarvan ik ook mijn werk wilde maken. Dat is wel een grote drijfveer geweest om stappen te maken.”
“Ik had op school bijvoorbeeld altijd heel veel moeite met dagjes uit. Iedereen zei: leuk, we gaan naar De Efteling, maar ik vond dat heel spannend. Met het gezin was dat geen probleem, maar ik ging niet met de klas zo’n grote touringcar in. Die bus, dat was echt een bottleneck. Ik ging dan met enkele mensen in de auto toch mee uiteindelijk. Dat is pas veranderd toen ik met de PSV Vrouwen – eigenlijk mijn eerste opdrachtgever – op pad ging. Ik werd als vrijwilliger aangesteld als teamfotograaf voor de vrouwenvoetbalteam. Daarna is de bal gaan rollen. Ik kon toen ook in de spelersbus mee naar België.”
“Op school was mijn leersnelheid wel goed, dat was niet de basis van het probleem. Het zien van beren op de weg en problemen die er eigenlijk niet zijn, dat was het knelpunt. Ik ben na verloop van tijd van een niet-diplomagerichte opleiding naar diplomagericht voortgezet onderwijs overgestapt, daar heb ik mijn diploma vmbo-kader behaald. Daarna heb ik een fotografie-opleiding op niveau-4 in het middelbaar beroepsonderwijs gedaan, en ook in 3,5 jaar waar er 4 jaar voor stond. Ik was erg gemotiveerd. Ik ben toen ook winnaar van een beroepenwedstrijd geweest.”
Stimuleren
Zijn ouders hebben een grote rol gespeeld in stimuleren en motiveren. “Zoals met dat PSV vrouwenteam bijvoorbeeld, dat vond ik spannend, dus ik zag wel allerlei problemen.” Via contacten van vader Herbert was het contact gelegd en werd hem de vrijwilligersbaan aangeboden. Herbert: “Hij was toen nog maar
was toen nog maar 15 en hij wou eigenlijk niet, maar ik zei: gewoon doen, dit is toch wat je graag wil doen. Je krijgt nu de kans. Ik zou er volle bak voor gaan. Dus daar stond hij die eerste wedstrijd in de regen, tussen de professionele fotografen met hun dure apparatuur, met zijn toestelletje in een plastic zakje. Maar op de een of andere manier maakte hij toch de beste foto’s.”
Na het afronden van de fotografie-opleiding is Thomas zijn eigen bedrijf gestart, met steun van het UWV en begeleiding van het Autismepunt. Dennis Weitering van Autismepunt begeleidt hem in het kader van het programma Werk-Fit. Eerder verzorgde men woon- en gezinsbegeleiding, nu gaat het vooral om werkbegeleiding.
“Thomas is zeer gemotiveerd bezig en hij werkt van huis uit, dus de balans werk-privé is altijd een belangrijk aandachtspunt. Hij zoekt dingen echt tot de bodem uit, soms moet hij nu eerder iets afgeremd worden dan gestimuleerd. Maar ik vind dat hij het echt heel goed doet.” Ook Herbert houdt het reilen en zeilen van Thomas als ondernemer nog in de peiling. Thomas heeft er nu alle vertrouwen in dat hij als beroepsfotograaf gaat slagen. “Als ik mijn boterham kan verdienen met het volgen van mijn passie, dan ben ik tevreden. Het hoeft echt geen groot bedrijf met personeelsleden te worden.”
Thomas maakt ook de foto’s voor deze serie portretten en interviews met jongeren en hun begeleiders.
